การย้ายฐานการผลิตของจีน
จากการเปิดประเทศของจีนเพียงแค่ 2 – 3 ทศวรรษทำไมถึงก้าวกระโดดแซงหน้าหลายๆ ประเทศเป็นรองเพียงแค่สหรัฐฯ ที่เป็นเช่นนี้ได้เพราะนโยบายและประชากรของที่มีมากกว่าพันสามร้อยล้านคน ทั้งจีนในยุคต้นๆ ใช้นโยบายดึงเอากลุ่มนักอุตสาหกรรมจากไต้หวันเข้ามา ในยุคนั้นค่าแรงในจีนยังไม่สูง ไต้หวันเองในยุคนั้นใช้นโยบาย โรงงานหลังบ้าน ซึ่งเป็นเพราะการพัฒนาเศรษฐกิจของไต้หวันยุคนั้น ใช้นโยบายสร้างเมกกะโปรเจ็กสิบประการ โดยการพัฒนาด้านเทคโนโลยี ทำการผลิตสินค้าไอทีเกิดขึ้น ขณะที่แรงงานมีค่าใช้จ่ายสูง ซึ่งพอประเทศจีนเปิดประตูให้นักลงทุนชาวไต้หวัน เข้าไปลงทุนที่นั่น แต่มาวันนี้เริ่มมีการถอนการลงทุนกันมากขึ้น เนื่องจากค่าแรงสูง จนทำให้โรงงานที่ใช้แรงงานเป็นปัจจัยการผลิตหลัก (Labor Incentives) เริ่มหาฐานการผลิตแห่งใหม่ จีนจึงมองมาที่ประเทศฝั่ง CLMVT เพราะปัจจัยการลงทุนอย่าง เงินทุน ที่ดิน แรงงาน ถูกนั่นเอง ไทยได้เปรียบกว่า 4 ประเทศ เรื่องเงินทุน ไทยเรามีความเป็นไปได้สูงที่สุดในด้านการหาทุนมาดำเนินกิจการและราคาที่ดินถูกที่สุดเมื่อเทียบกับห้าประเทศ คือสามารถถือครองกรรมสิทธิ์ที่ดินได้ ( Free Holds) นอกนั้นจะเป็นการถือครองสิทธิ์การเช่าระยะยาว ( Long Lease) ทั้งหมด มีแต่ค่าแรงงานเท่านั้นที่สูงกว่ากลุ่ม CLMV ทำให้เกิดการย้ายฐานเข้าไปที่ประเทศเพื่อนบ้านกันมากขึ้น ที่เห็นชัดๆ หลายบริษัทอย่าง เสื้อผ้า รองเท้า อาหาร ที่ใช้แรงงานเข้มข้นได้ย้ายไปที่เวียดนามกันหมด ดังนั้นนโยบายภาครัฐต้องดำเนินการอย่างเป็นรูปธรรม ต้องระดมความคิดกัน และควรนำมาเป็นยุทธศาสตร์ชาติ เพื่อจะได้ไม่ต้องวิ่งตามกระแส และป้องกันการย้ายฐานการผลิต
